Vriendschap

Met een plof laat ze zich op de stoel zakken. "hoi, je vindt het wel goed he dat ik naast je kom zitten, zegt ze. Ondertussen hijst ze het afgezakte schouderbandje van haar tuinbroek omhoog. Ik kijk naast me en zie een meisje met een bos donkere krullen en de mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien. "Wat een suffe klas is dit, maar jij lijkt mij wel leuk", ze kijkt me met haar grote sprankelende ogen aan terwijl een steeds groter wordende kauwgumbel haar mond en kin bedekt.

Die dag worden wij meer dan vriendinnen,we zijn soulmates. We hebben het leuk, we delen heel veel lief maar ook ons leed met elkaar.

Na een jaar scheiden onze wegen, wij verhuizen naar een huis dat honderdzestig kilometer verderop staat. Het afscheid is pijnlijk, de tranen vloeien en na een kus en een zwaai gaan we op zestien jarige leeftijd op weg om ons eigen levenspad te bewandelen.

Het bliepje geeft aan dat ik een nieuw bericht heb. Ik open mijn hyves en lees het berichtje. Ik kan mijn ogen niet geloven, ze is het echt.

Het weerzien dat volgt op de mail is ontroerend, vertrouwd en veilig. De vonk is er nog, we pikken de draad op en al snel liggen we weer over de tafel van het lachen.

Echte vriendschap, het bestaat.

Teckzilla

Weinig subtiel laat ze mij weten dat ze het verblijf in haar bench matig kan waarderen. Als ik haar bestraffend wil toespreken kijkt ze mij met haar twee grote bruine ogen verwijtend aan. Jaren kon ik de blik van mijn herders weerstaan maar een blik van dit mini hondje laat mijn hart smelten. Het kost mij dan ook grote moeite om haar te negeren.

Als een volleerd hondenkenner vermijd ik oogcontact en roep ik Tzzzzhjjjjjjt,  verbijsterd houd ze op te blaffen en kijkt me vol verwarring aan.

Volgens Cesar Milan is het van groot belang dat de hond weet dat ik de roedelleider bent.  Trots op mijn leiderschap verlaat ik de ruimte en zet ik mijzelf een welverdiend kopje koffie.

Als ik net een slok wil nemen klinkt er een hartverscheurend gejammer uit de bench. Een plasje koffie beland op tafel als ik het kopje met een klap neerzet  In mijn hoofd repeteer ik het nummer van de dierenarts en ruk de deur open van het vertrek waar ze zit. terwijl bloederige taferelen zich aan mijn netvlies voorbij trekken.   Vrolijk kwispelend begroot onze teckel mij met stralende bruine ogen.

Enthousiast springt ze tegen het deurtje omhoog, ze wint.  Dit keer.

Pubergeluk

Al een paar dagen breek ik mijn brein over het vraagstuk hoe het kan dat de jeugd zoveel drinkt tegenwoordig en er tevens een groot percentage pubers structureel blowt.  Alcohol en weed zijn al sinds jaar en dag de genotsmiddelen waar toch het grootste gros van de pubers wel eens aan snuffelt.  Volstrekt normaal en toelaatbaar pubergedrag zolang je als ouders goede grip blijft houden op het welzijn van je koter.

Helaas blijft het tegenwoordig steeds minder vaak bij uitproberen.  Blowen is dood normaal  en pubers van twaalf jaar weten de weg naar de drankafdeling feilloos te vinden.

Wat maakt toch dat diezelfde kinderen op deze leeftijd al behoefte hebben aan een beneveld brein?  Waarom  vluchten ze in breinverziekende middelen.  Toen ik dertien was las ik het boek Christiane F op advies van mijn ouders. Diep onder de indruk was ik en ik kon de wanhoop en ellende door de letters proeven. Hou je een dertien jarige nu een dergelijk boek voor kijken ze je minachtend aan of  lachen ze zich de tranen.

Was het een paar decennia terug al beschamend om te zien hoe jongeren tussen de achttien en twintig dronken in Lloret de Mar op een trap lagen, nu liggen hele jonge tieners in comateuze toestand op de eerste hulp van een ziekenhuis.

De meest gehoorde kreet is, " de jeugd deugd niet tegenwoordig"  maar is dat wel eerlijk?  Moeten wij als volwassenen opgegroeid in de jaren zeventig, tachtig  niet gewoon eerlijk erkennen dat het ons probleem is?  Dat wij de jeugd opzadelen met onze tekortkomingen?

Zeker pubers hebben sturing nodig, misschien nog wel meer dan het jonge kind. Investeren in je kind is niet het kopen van die felbegeerde Beats van Dr Dre of de nieuwste telefoon.  Investeren is grenzen  stellen. Investeren is balanceren op de grens tussen sturing en loslaten.  Nee durven zeggen tegen je puber. Grenzeloze ouderliefde is grenzen stellen. Grenzen aan onze kinderen die nu te vaak hun heil zoeken in korte termijn geluk.

Spijt

"Mag ik je knuffelen?", vraagt hij.  Uiteraard vind ik het goed . Terwijl hij mij bijna fijn knijpt schokken zijn schouders van het snikken.  Hij heeft spijt.

Als je vijftien bent dan biedt het leven je nog een ongerept pad met valkuilen en levenslessen. De belangrijkste les in het leven is dat verkeerde vrienden niet bestaan. Je bent namelijk zelf verantwoordelijk voor je gedrag. Dat kost doorgaans heel wat builen en schaafplekken in het leven. Immers voor volwassenen is het vaak al lastig. De neiging bestaat om eerst naar de ander te wijzen en dan pas naar jezelf.

Ik aai hem over zijn rug en fluister hem in zijn oor dat wij niet boos zijn op hem maar dat wij zijn gedrag afkeuren. Een waterig lachje verschijnt op zijn gezicht.

Oud maar goud

Onderstaand, eerder geschreven blogje wil ik jullie niet onthouden. Geheel in het kader van de aankomende kampeervakantie. inmiddels heeft deze column in de KCK gestaan.

Tent perikelen

Fronsend kijkt hij naar het grillige patroon dat wordt gevormd door de glimmende nieuwe tentstokken die voor hem op de grond liggen. De rimpel in zijn voorhoofd, die ontstaat door het fronsen, wordt dieper. Een zweetdruppel rolt langs zijn slaap naar beneden. Verstoord kijkt hij op als hij merkt dat ik hem geamuseerd gadesla. Met de wetenschap, dat ik me op gevaarlijk terrein waag, vraag ik hem liefjes of het lukken wil. Venijnig bijt hij me met een ingehouden vloek toe, dat het uitstekend verloopt. Vals voegt hij eraan toe dat het beter zou lukken, indien ik hem, in plaats van toe te kijken, een kopje koffie zou brengen.

Geïrriteerd verschuift hij een paar tentstokken.

Triomfantelijk doet hij een stapje achteruit en kijkt met zijn armen over elkaar naar het figuur op de grond. Een zakje met vreemdsoortige grijze plastic klemmen wordt opengetrokken en fanatiek schuift hij ze op de door hem uitverkoren stokken.

Met stijgende verbazing kijk ik hoe hij de stokken aan elkaar verbind.

“Hou es vast”, zegt mijn lief en duwt me een stok in de handen. Daar sta je dan, letterlijk voor paal. Na een minuut of 5 de boel gestut te hebben zegt hij: “laat maar los”.

Wonder boven wonder stort de zaak niet in en vol goede moed trekt hij het tentdoek over de stokken.

Vol bewondering kijkt mijn man naar het vreemde bouwwerk. Als je goed

kijkt kan je zien dat het een voortent moet voorstellen.

Voorzichtig zeg ik: “ volgens mij klopt er iets niet, kijk maar, de stok zit niet in het midden en de rechterkant is stukken lager dan de linkerkant.

Met een ruk draait hij zich naar me om en snauwt me toe, dat hij echt wel weet hoe je een voortent op moet zetten. Inmiddels is ook de ergernis in mijn lijf geslopen en even vinnig zeg ik: Man, een kleuter kan toch zien dat dit niet goed is.

Onze puber die inmiddels op het tumult was afgekomen stond met een brede grijns tegen het kozijn van de voordeur geleund. “Pap, geef nu maar toe, mama heeft gelijk”. Gniffelend kijk ik naar onze zoon die vanonder zijn pet grinnikend naar ons kijkt.

Geïrriteerd begint hij te sjorren aan het tentdoek zodat er steeds meer spanning op het spiksplinternieuwe tentdoek komt te staan. Een bijna onbeheersbare neiging, om hem met een overgebleven tentstok op zijn hoofd te slaan onderdrukkend, roep ik nu echt boos dat het niet goed zit en we opnieuw moeten beginnen.

Als 2 oververhitte kemphanen staan we tegenover elkaar en op dat moment komt mijn broer de oprit opgewandeld. Met 2 handen in zijn zakken en brede grijns om zijn mond vraagt hij: “Lukt het een beetje?”

“Nee” roep ik gefrustreerd, “ja hoor” roept mijn lief, minstens even gefrustreerd.

Hoe het komt dat mijn lief wel een kritisch oog van zijn zwager kan velen en niet van mij, zijn bloedeigen vrouw, is mij een raadsel. Met zijn hulp staat de tent vrij snel zoals het hoort.

Tevreden beoordelen we het resultaat en met een zucht van opluchting mompel ik dat we nu eindelijk de boel op kunnen ruimen. Ik draai me om naar mijn man en zie hem staan met een grote doos.

“nee schat, de luifel moet ook nog!”, zegt hij optimistisch

Do you like this?

Zijn blauwe ogen zijn strak gericht op het schermpje dat hij met twee handen vasthoud.  zijn vingers typen met een snelheid dat je zou denken dat zijn leven ervan af hangt.  Als veertigjarige moeder kan ik natuurlijk niet het risico lopen als hoogbejaard te worden bestempeld dus deze moeder doet mee aan alle nieuwe hypes en trends.  Was het een aantal jaar geleden Hyves waarmee je promoveerde naar de status ultra hip, nu is hyves übersaai en achterhaalt.  Twitter en Facebook zijn het.  Heb je dat niet ben je neanderthaler uit de oertijd in de ogen van de jeugd.

Volgers zijn belangrijk bij Twitter, hoe meer des te beter.  Dat bepaalt je status.  Je zou denken dat het een puberfenomeen is dat vanzelf overgaat naarmate de pubers uitgroeien naar volwassen stabiele mensen. Welnee, serieuze volwassenen met nog serieuzere banen wensen dagelijks het plebs een goede nacht via Twitter.  Onvoorstelbaar om te zien dat volwassenen bloedserieus praten over Tweeps en dat mensen daadwerkelijk hun baan verliezen door Twitter.

Zielsgelukkig zijn ze met hun internetvrienden, zich niet realiserende dat  men zichzelf te kort doet.  Er gaat niets boven echte vriendschap mijn inziens. Face to face versus face to Facebook.

Wijze levenslessen geef ik mijn zoon mee, sociaal contact speelt zich in het echte leven af.

Mijn iphone ploinkt, ik heb een nieuw berichtje.  Een vriendin whapt hoe laat ze me morgen ophaalt.  Lang heb ik contact met haar gehad via whats app, sinds kort zwemmen we en groeit er langzaam een fijne oprechte vriendschap. Er gaat niets boven echt contact.

Logica

Geheel in het kader, "Later bestaat niet" zijn een vriendin en ik zo dapper om ons elke week in het koude zwemwater van het dichtsbijzijnde zwembad te laten zakken. Voor ons beide is het toch minsten een decennia geleden dat wij voet op de betegelde vloer van het bad hebben gezet. Het is op zijn zachtst gezegd even wennen. Samen gaan we op expeditie naar de kleedhokken en de kluisjes. Al snel zijn ze gespot en met een air alsof we al jaren wekelijks baantjes trekken, maken we aanstalten om intrek te nemen in twee van de hokken. Beetje jammer dat het de heren unit is. Ook de kluisjes werken niet mee. Gooide je vroeger 20 cent in het slot en kreeg je een sleutel, Nu is het een computergestuurd systeem. Gelukkig doen de hersens van vriendinnetje het 's ochtends beter dan de mijne en uiteindelijk liggen ook de tassen keurig achter slot en grendel. In zwemtenue met de handdoek nonchelant om de nek geslagen begeven we ons naar de douches. Onwennig kijken we om ons heen om even te oriënteren waar we heen moeten. Een behulpzame ietwat oudere vrouw met dito badpak vraagt aan mijn zwemvriendinnetje wat we zoeken. "Het zwembad", antwoord ze.

Op zoek.

Als veertig jarige dien je toch wel te weten welke richting je op wil met je leven. Immers de wilde haren zijn vervangen door grijze, je bent al jaren gelukkig met of zonder partner of al jaren (on)tevreden ongelukkig.  de eventuele kinderen zijn groot (er) de meeste fouten heb je ook al wel gemaakt en de oplossing lag vaak voor hand.  Gevalletje 'be there, done that". Zo zou je toch denken dat er stabiliteit is en een rustig kabbelend leventje je tot tevredenheid zal stemmen.

Het tegendeel is waar.  Is het niet rond de veertig dat mannen hun midlife crisis krijgen en omdat de vrouwen niet achter willen blijven deze ook vrolijk meedoen?
Wanhopig gaan we met ons uitzakkende lijf op zoek naar voldoening in ons verwende leven.  En masse zijn we onderweg, op zoek naar het perfecte geluk. We willen hip zijn, sushi eten in Berlijn en naar een musical op Broadway, de mannen lopen met sieraden en slingeren nonchalant een handbag for men over hun zorgvuldig getrainde schouder.

Doorsnee is saai, eenvoud is voor dummy's en geluk staat gelijk aan meer en groter.  Opleidingen moeten hoger, reizen moeten verder en de horizon moet tot de hemel reiken.

Relaties lopen stuk, de burn out is de nieuwste epidemie en de innerlijke onrust groeit.  Massaal is men op zoek, op zoek naar geluk.

We rennen in onze zoektocht steeds verder van het geluk weg.  Geluk is enkel perceptie. Zolang een mens niet tevreden is met zichzelf zal hij of zij nimmer geluk ervaren. Geluk is iets waar je oog voor moet hebben.
Voor mij is geluk een heerlijk kopje koffie, het zonnetje en een tevreden hondje wat als een dartel lammetje rond zijn balletje  huppelt. Geluk is een zoon van 15 die een dankbare blik geeft als je hem zijn geluk gunt.  Geluk is elke dag te eten hebben.

Geluk is pas geluk als je het zo kan ervaren.