“In elk ziekenhuis, elke dag, regent het fouten. Veel mensen zien ze niet, jij hebt de pech dat ze bij jou zichtbaar worden.” , zo verklaarde onze huisarts de vele fouten omtrent de diagnose van onze jongste zoon. Daan stierf drie jaar later.
In die tussenliggende jaren regende het fouten, maar ook zonnestralen. Juist die zonnestralen in de zorg worden zo vaak vergeten. Het is zo gewoon. Immers het is toch hun vak?
Het menselijk brein werkt ook niet mee en laat op miraculeuze wijze de positieve herinneringen verdwijnen naar ongekende diepte en weet feilloos de zure drab omhoog te laten borrelen. Toch zijn het juist de zonnestralen die verantwoordelijk zijn om niet te verzuren en te verdwijnen in het leed dat ziekte veroorzaakt.
Als een schat koester ik de zonnestralen die neerdaalden en de donkere wolken even verjoegen. Bijvoorbeeld de keer vlak voor kerst toen wij door het perifere ziekenhuis werden gebeld of we samen wilden komen. Het was midden in de nacht en het ging slecht. We bleven slapen en werden vertroeteld met ontbijt op bed. Samen hebben we gehuild en gelachen met de verpleging en kinderartsen. Onvergetelijk is het moment toen alle behandelaars met ons rond de tafel zaten om te vertellen dat “ze” niet meer gingen behandelen. De tranen die vloeiden waren niet alleen van ons. Artsen zijn net mensen.
Soms dondert en bliksemt het en rollen de fouten als bliksemschichten over je heen. In 2000 bleek mijn moeder borstkanker te hebben na een gemiste diagnose. Ze werd behandeld en herstelde. In mei 2007 had ze weer een plek in haar borst die niet koosjer was. Een consult bij de chirurg volgde. Het was bij een vervanger ,haar eigen chirurg was met vakantie. Na onderzoek vond hij een foto onzin om over een punctie maar te zwijgen. Het was littekenweefsel. Ongelovig sprak ik mijn hoop uit dat hij gelijk zou hebben. Helaas wees een punctie in maart 2008 uit dat het kanker was. Een week later bleek dat het om een zeer zeldzaam angiosarcoom zou gaan. Ik was lamgeslagen, verbijsterd en daarna boos. Boos op de maatschap chirurgie die toch verdorie wel verder konden kijken dan een protocol? Haar eigen arts ging het gesprek met mijn moeder en mij aan. Oprecht toonde de man zijn emotie. Hij zei het magische woord Sorry! De betrokkenheid van de chirurg verdreef de onweersbui en het regende even weer zonnestralen.
Van de arts die verantwoordelijk is voor deze desastreuse nalatigheid heeft mijn moeder nooit meer wat gehoord. Ze werd geopereerd. Een onzekere toekomst lag in het verschiet. In september kreeg ze het benauwd.Ze werd opgenomen. De diagnose, een burn-out. Mevrouw u kunt gaan. Daar stak ik een stokje voor. Een internist, mijn held, nam haar over en stak zijn nek uit. Het bleek dat ze weer een tumor had, nu tussen haar longen die de luchtpijp dichtdrukte. Van een burn-out naar terminaal. Een week na de diagnose burn-out stierf ze. Liefdevol bijgestaan door de arts, het verplegend personeel en ons. Tweeënzestig werd ze.
Zonder zon is er geen schaduw, het regent fouten maar ook zonnestralen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten