Zinloos

Het bloed loopt in een gestage stroom uit zijn neus, Zijn wenkbrauw is flink gezwollen. Op zijn bebloede handen grijnzen de schaafplekken mij aan. Ook zijn ribbenkast, knieën en tanden hebben het contact met het harde asfalt niet zonder kleerscheuren doorstaan. Duizelig wankelt hij regelrecht mijn armen in. Geschokt, onthutst en even weer zo klein als het knulletje van vroeger. Zomaar is hij van de fiets gemept. Enkel omdat zijn kameraad een hardlopende adolescent groette die daar duidelijk niet van gediend was.

In stress situaties ben ik op mijn best dus in rap tempo zat hij met zijn handjes in de Dethol en belde ik met de huisarts en politie. Immers ik kon het niet over mijn kant laten gaan dat mijn zoon out of the blue van zijn fiets werd gemept. De dokter stelde een hersenschudding vast. De politie kwam, nam de verklaringen op en hoorde de getuigen. “Wat willen jullie”, was de vraag.
“Praten” was het antwoord. We wilden weten waarom en samen kijken of het in de toekomst voorkomen kan worden. Immers om iemand nu gelijk een strafproces aan zijn broek te doen is ook wel wat gortig. Met de belofte om de jeugdagent te informeren verdwenen de agenten.

Onze zoon (want hij was het die van zijn fiets werd gemept) was in de war. Zo zit je op de fiets en zo lig je eraf. Zomaar. Binnen een split second heb je kneuzingen en blauwe plekken. Zijn je tanden stuk en moet je dealen met het iets dat buiten je macht ligt. Mishandeling, zo noemde de politie het. Zinloos geweld, daar valt het onder. Ineens ben je dus "slachtoffer" van zinloos geweld. Het voelt allemaal niet zo, immers het valt best mee. Toch zet het behoorlijk zinloos je leven op de kop.

De jeugdagent belde onlangs terug na een week van absolute radiostilte van zijn kant. Het was aan onze zoon om te beslissen wat hij wilde. Dat wist hij wel, gewoon verder met zijn leven. Het leven daar oppakken waar het op dertien juni even stil stond. Aangifte durft hij uit angst voor represailles niet te doen. Immers voor je het weet lig je met een hersenschudding en een bloedneus op de grond. Zijn basale gevoel voor veiligheid is aangetast. Ik respecteer dat maar het gaat met moeite. Immers, zo heeft dit incident niet alleen ons gevoel van veiligheid op de kop gezet, ook kent het nu enkel verliezers. Degene die verantwoordelijk is voor deze impulsieve actie wordt niet aangesproken op zijn gedrag en zo zal hij ook niet de juiste signalen krijgen.

Is het niet de taak van de (jeugd)politie om juist dit soort geweld in de kiem te smoren? Aan hen de taak om enerzijds de angst op te pakken en anderzijds het impulsieve ontoelaatbare gedrag van de hardloper. Inmiddels zijn de grootste blutsen en builen verdwenen, pakt hij zijn leven weer op en fietst hij dapper weer door het dorp. Geen aangifte, geen represailles. Nu nog even het vertrouwen terugkrijgen. Ook ik als moeder werd geconfronteerd met het besef dat een wildvreemde de kwetsbaarheid van het leven dat jij als moeder aan je kind gaf op de proef stelt. Het is goed afgelopen maar hoe anders had het kunnen zijn? Volgens de getuigen ging het met dusdanig geweld dat het een wonder is dat hij er zo is afgekomen. Je kind verliezen aan een ziekte is een hard gelag, je kind te moeten verliezen aan zinloos geweld moet onverteerbaar zijn.

Niemand word beter van zinloos leed. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat het met de hardloper beter zal gaan. Ook hem gun ik een gelukkig leven zonder geweld incidenten.