Op de troon van verdriet.

Deze Blog schreef ik in 2010 Voor de internetkrant van ons dorp. Hij is van alle tijden. Het nieuws is niet meer actueel maar het onderwerp wel. Helaas!


Geplaatst: vrijdag 5 februari 2010 om 23:10 | Views: 726866
door Mniek


Nederland rouwt massaal. Michael Jackson stierf 25 juni op 50-jarige leeftijd. Het is bijna onontkoombaar om aan het nieuws te ontsnappen. De radio, tv en het internet strijden het hardst om breaking  hot news te brengen. Opmerkelijk hoe ze een hele dag weten op te vullen met de mededeling dat de King of Pop er niet meer is. Immers, met een vermelding dat de man is overleden, kon ook worden volstaan. Net als elk menselijk leven is ook dat van the King of Pop geëindigd.  Michael Jackson  is een icoon, maar het blijft me verbazen hoe massaal men rouwt.  
Collectieve rouw, het is iets van het laatste decennia. Een bijna modieus verschijnsel. De stille tochten worden bij het minste of geringste georganiseerd. Andre Hazes op de middenstip van de Arena,. Pim Fortuyn, Theo van Gogh. Michael Jackson, allen kregen ze een indrukwekkende herdenking.

Rouwen is in. Of het nu collectief is of diepe persoonlijke rouw. Rouwen is hip!

Rouw verheft de nabestaanden tot een status van een bijna heilige onschendbaarheid. De rouwende claimt al snel het monopolie op het verdriet.

Men verwacht bij elke vorm van verlies, ongeacht of het nu een kind, een echtgeno(o)te of een  ouder is, onvoorwaardelijk begrip van de buitenwereld.

Complete lijsten circuleren onder lotgenoten met de “Do’s en the Don’ts waarin helder beschreven wordt wat je als onwetende buitenstaander moet doen om het de rouwende naar de zin te maken. Je begaat al snel als buitenstaander een catastrofale blunder, wanneer je een goed bedoelde opmerking maakt. De tenen van veel rouwenden zijn lang.

Onlangs werd ik zelf nog ondubbelzinnig op mijn vingers getikt, omdat ik het durfde te wagen om het woord “dooddoener” in mijn mond te nemen tegen iemand die anderhalf jaar geleden haar man verloor. Verbouwereerd keek ik op m’n neus, toen deze weduwe mij vinnig wees op mijn ongepaste taalgebruik.

Karin Kuipers, de weduwe van Karel Glastra van Loon presteert het om zelfs in een T-shirt te gaan lopen met de tekst  “widow”.  De noodzaak van het “te koop” lopen met je status als weduwe ontgaat mij volkomen. Wat kan een buitenstaander met deze ongevraagde mededeling? De verwijten druipen van zo’n boodschap af maar reageren is levensgevaarlijk.  Je zegt per definitie het verkeerde.

Er zijn rouwtherapeutes, rouwboekjes, rouwlijsten, rouwlotgenoten clubjes, rouw-websites en zo wordt de rouwende verheven tot grote hoogte, hoog gezeten op de troon van het verdriet.

Dat rouw heel rauw kan zijn, weet ik uit persoonlijke ondervinding, maar mag het een onsje minder?


Verstuurd vanaf mijn iPad