Erg?

Ze kijkt mij aan met ogen waarin ik pijn zie. ze weerspiegelen het verdriet om mijn verlies waardoor ze voor zichzelf de lat wel erg hoog legt. Zij heeft niks te zeuren vindt ze want het kan altijd erger, het feit dat ik mijn zoon ben verloren tilt mij tot eenzame hoogte op de overtreffende trap van erg.

Onmiddellijk springen ook bij mij de tranen in mijn ogen. Niet het verlies van mijn zoon maakt mij emotioneel maar het feit dat mensen verdriet meten en zichzelf daarmee te kort doen. Natuurlijk is het verschrikkelijk dat wij als ouders ons kind zijn verloren. Ons leven is daardoor opgedeeld in twee periodes. de tijd voor en de tijd na Daniel
Nooit zal het leven weer de vanzelfsprekendheid en de onbezorgdheid krijgen wat het daarvoor had. Toch heeft het ook voor een onbetaalbare rijkdom gezorgd die niemand ons kan afnemen.

Na de schok, de verharding en de eenzaamheid die na zijn overlijden hun weg zochten kwam het besef dat ik een kostbaar geschenk heb gekregen van onze zoon. Hij leerde mij namelijk dat het leven niet maakbaar is. Een klein mannetje van 4 jaar dat niets kon en totaal afhankelijk was van zijn ouders en medemensen en ons blind moest vertrouwen had de kracht om het leven elke dag met een grote lach te omarmen. Blonde krulletjes, een puur gezichtje en de meest gulle lach die ik ooit heb gezien verrijkten ons bestaan.

Hoe onmachtig wij ook waren, hij gaf troost. Daniel had geen last van de trauma’s die ik heb opgelopen door de artsen die mij vonden zeuren. Welnee, hij gaf ze altijd een stralende lach. Had ik zorgen om zijn toekomst dan jengelde hij net zo lang tot ik hem op schoot nam om tevreden te grijnzen als het hem was gelukt.

De laatste dag van zijn bestaan was hij doodziek. Een dubbele longontsteking, hart en nierfalen maakten dat hij het zwaar had. Ik pakte zijn handje en ook toen gaf hij mij een glimlachje. Dat lachje bewaar ik als grootste schat en levensles in mijn hart.

Daniel stierf en met hem een stukje van mijn moederhart. Hij liet respect, levenslessen en inzicht achter.
Met het sterven van onze zoon stapten wij ongewild in een nieuwe periode van ons leven. Ineens waren wij ouders van een overleden kindje. Opnieuw je positie bepalen in de wereld. Rouwen maar ook doorleven. Stilstaan en hard lopen. Alle facetten van emotie ben ik doorlopen. Hoewel ik het verschrikkelijk vind dat Daniel stierf ben ik dankbaar voor de rijke ervaring die zijn bestaan met zich mee bracht.

Ik veeg een traan van haar wang en fluister "het moederschap is een zware baan meid". Ze geeft me een kus op mijn wang en veegt met haar vinger ook mijn tranen weg.