St Maarten

In 1988 kwam ik als 16 jarige tukker in het Groningse land te wonen, u kan zich er vast wel wat bij voorstellen dat het een heuse cultuurschok was voor een recalcitrante puber die van een stad naar Oude Pekela verhuisde.
Uiteraard deed ik vreselijk mijn best om niks leuk te vinden en ik slaagde er wonderbaarlijk in totdat.........het 11 November werd.

Toevallig was ik bij mijn oma en rond een uur of 6 ging de bel.....ik deed open en daar stond een heel lief klein meisje een schitterend liedje te zingen met een lampion in haar hand en een rugzak op haar rug die bijna groter was dan haarzelf.

Op slag smolt ik en nadat mijn oma de traditie had uitgelegd werd het mijn meest favoriete feestdag.

Later toen ik zelfstandig woonde haastte ik me vanuit mijn werk op 11 november altijd naar huis om op tijd te zijn voor de zingende rondtrekkende kinderschare.

Wat een prachtig gezicht, allemaal lichtjes en heldere onschuldige kinderstemmetjes die met een blij gezicht hun rugzak vulden met het snoep.

Het heeft me altijd ontroerd en ik kon altijd weg mijmeren bij het fantaseren over hoe ik met mijn toekomstige kindertjes van deur naar deur zou gaan.

In 1999 kwam mijn droom uit, mijn oudste zoon van destijds 2 kreeg een lampion en met zijn winterjasje aan, zijn Bert en Ernie rugzakje op zijn rug en stralende ogen en blozende wangen gingen we van deur naar deur.

St. maarten St. Maarten....

Toe maar Matthijs...souffleerde ik.

St. Maarten St. Maarten....kijk heppe mooie pjon (lampion) zei hij bij de buurvrouw.

Met zijn rugzakje gevuld togen we richting huis om intens tevreden te genieten van de enthousiaste kreten van onze grote Matthijs.

Daniël kraaiend in de box.....een idyllisch gebeuren dat we 4 jaar hebben volgehouden.

11 november 2002 kwam er een wrede kentering, het was namelijk de dag dat we voorgoed afscheid namen van Daniël, onze jongste zoon die op 4 jarige leeftijd op 6 november was overleden aan de gevolgen van een mitochondriale stofwisselingsziekte.

Die middag rond een uur of 12 liep ik even naar buiten om de vracht kaarten van de postbode over te nemen toen er een buurjongetje kwam aanfietsen....helemaal blij riep hij...Monique Monique....ik ben vanmiddag lekker vrij want ik ga naar de crematie van Daan en daarna ga ik gelijk St. Maarten lopen.

Wat een mazzel hè, dit is de gaafste dag van het jaar.

Onwillekeurig moest ik lachen om het ventje om inderdaad daarna snel te beseffen dat wij natuurlijk een niet aflatende stroom blije kindjes aan de deur zouden krijgen die avond.

Die middag stond het afscheid erg in het teken van het licht een dat was ook het moment dat wij besloten dat wij er vanuit moesten gaan dat al die lichtjes ook voor Daan schenen.

Het afscheid was mooi, warm en vooral erg Daan en ons.

De lampions van Matthijs en zijn nichtje werden aangestoken door hen en de ziekenhuispastor sprak over licht, warmte en liefde.

Met een leeg en wezenloos gevoel gingen we zonder ons 2e kind naar huis met enkel Matthijs nog over.

Daar aangekomen hebben we hem in zijn winterjas gehesen , rugzak omgedaan en daar ging onze oudste aan de hand van een lieve vriendin.....St. Maarten lopen.

Ondertussen kwam er hier een paar kinderen aan de deur die niet wisten dat wij eigenlijk niet meededen dat jaar en verdwaasd grabbelden we wat in de kast om ze een marsje te geven.

Matthijs keerde terug met een rugzak zo vol met snoep dat hij amper meer kon lopen.

Mama....toen ik begon te zingen begonnen er zomaar mensen te huilen....ze waren verdrietig om Daan en dan kreeg ik heel veel snoep vertelde Matthijs glunderend.

De buurt was van slag.... St Maarten is nooit meer hetzelfde geworden.

Naschrift:
Deze log heb ik ongeveer 8 jaar geleden geschreven en deze is destijds geplaatst in de Margriet, Men heeft het over het algemeen over de negatieve zaken van het dorp maar er is ook zoveel positiefs.

Zonder die warme deken hadden wij nimmer het verlies van Daan een plekje kunnen geven.

(inmiddels zwaait de deur al weer jaren open voor de heldere kinderstemmetjes)